زمان پایان دادن به یک رابطه

زمان پایان دادن به یک رابطه

Blog Article

من مانند بسیاری از درمانگران، عاشق این هستم که زوج‌ها وارد شروع‌های جدیدی شوند. تماشای یک شریک که برای اولین بار به سمت مسئولیت‌پذیری حرکت می‌کند، آسیب‌پذیر می‌شود، یا در جایی که وجود نداشت همدلی نشان می‌دهد - چنین لحظاتی روزم را می‌سازد. اما در مورد زوج هایی که شروع های جدیدشان تمام شده است، چطور؟ اگر آغازها برایم شادی می‌آورند، آیا پایان‌ها همیشه غم و اندوه را برمی‌انگیزد؟ نه لزوما.

احساس من در مورد جدایی زوج ها به موقعیت و زوج بستگی دارد. برخی از پایان‌ها قلبم را شکسته‌اند، باعث شده به سختی به تکنیک خود نگاه کنم و به این فکر کنم که چه کاری می‌توانستم متفاوت انجام دهم. اما وقتی باور کردم که این زوج، درمان و حتی بچه‌ها با رها کردن شریک زندگی بهتر به آنها کمک می‌کند، نفس راحتی کشیدم.

به عبارت دیگر، من کار خود را به عنوان دوختن هر زوج به هم نمی بینم. گاهی اوقات، در واقع، معلوم می شود که کار من نه جلوگیری از انحلال یک خانواده، بلکه تسهیل آن است.

اغلب، هر دو شریک به طور همزمان دوشاخه را نمی‌کشند: یکی از آنها می‌خواهد بیرون بیاید، در حالی که دیگری، به هر درجه‌ای که باشد، ویران شده است. سپس شما سوالاتی مانند:

• ما درمانگران کجا ایستاده ایم؟


• چه زمانی و چگونه متوجه شویم که آیا زمان آن رسیده است که به زوج کمک کنیم تا در مقابل از دست دادن وزن خود برای آخرین بار تلاش کنیم؟


• چگونه ما به عنوان درمانگر خودمان را رها کنیم؟

البته، نگرش درمانی صحیح این است که جایی که ما ایستاده ایم نباید مهم باشد. این تصمیم ما نیست، و این که ما به سوالی که به درستی متعلق به این زوج است بپردازیم واهی است. با این حال، در حالی که این موضع ممکن است در اصل عالی باشد، معمولاً در زندگی واقعی آنقدرها هم خوب کار نمی کند.

غالباً یکی از شریک‌ها، گاهی ناامیدانه، از ما کمک می‌خواهد تا همسرش را به عقب برگردانیم، در حالی که شریک دیگر در لبه این است که بماند یا برود، از ما اجازه می‌خواهد، یا برعکس، از ما می‌خواهد دلایل خوبی برای کنار گذاشتن آن ارائه دهیم.

در چنین شرایطی، می توانید ایده بی طرفی درمانی را خداحافظی کنید. اگر چنین چیزی وجود داشته باشد، مطمئناً اینجا وجود ندارد. سؤالاتی که برای پرسیدن انتخاب می کنیم، اهداف درمانی که تعریف می کنیم، میزان توجهی که به یک موضوع نسبت به موضوع دیگر می کنیم، لحن ما، حتی حالات چهره ما، به وضوح اعتقادات واقعی ما را به مشتریانمان منتقل می کند.

مهم نیست که چقدر می خواهیم بی طرف باشیم، اکثر مشتریان ما می دانند که در کجا ایستاده ایم. آنها می توانند آن را احساس کنند. آن نورون‌های آینه‌ای نفیس که ما در مورد آنها بسیار صحبت می‌کنیم، نه تنها به ما امکان می‌دهند که مشتریانمان را بخوانیم، بلکه آنها نیز ما را بخوانند. بنابراین با چه معیارهایی تصمیم می‌گیریم چه زمانی زمان آن است که رابطه را ادامه دهیم، و چه زمانی زمان آن است که پریز کنیم؟

برخی موقعیت ها به نظر واضح می رسند. به عنوان مثال، بسیاری از ما موافقیم که اگر یکی از طرفین اعتیاد جدی به مواد مخدر، الکل یا رابطه جنسی داشته باشد و از درمان مناسب خودداری کند، یا اگر یک اختلال روانپزشکی بزرگ وجود داشته باشد که شریک زندگی در مورد آن کاری انجام نخواهد داد، این رابطه غیرقابل دفاع است.

نمونه های دیگر عبارتند از خشونت فیزیکی، سادیسم عاطفی مزمن، دروغگویی و دستکاری مداوم، الگوی بی مسئولیتی فاحش طولانی مدت - مالی، زناشویی، والدینی - بدون ذکر اختلالات شخصیتی آشکار درمان نشده، مانند خودشیفتگی شدید یا سوسیوپاتی.

گاهی اوقات شریکی که احساس می کند تمایل به ترک کردن دارد، اعتراف می کند که در ابتدا هرگز واقعاً همسرش را دوست نداشته است، برای رضایت والدین ازدواج کرده است، تحت فشار بارداری یا به این دلیل که شخص روی کاغذ خوب به نظر می رسد. برای ما درمانگران سخت است که عشقی را در جایی ایجاد کنیم که همیشه وجود نداشته است.

اما این موارد پرت نیستند که ما را در شب بیدار نگه می دارند. هر چه موارد آزاردهنده‌تر موارد مبهم هستند، ازدواج‌هایی در شرایط بسیار بدی که به وضوح آنقدر از بین نرفته‌اند که مرگ اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد.

اینها ازدواج هایی هستند که بعد از ماه ها و ماه ها تلاش برای هر ترفندی که می دانیم، زوج ها همچنان سرسختانه از بهبودی امتناع می ورزند، یا جایی که شریک ناراضی همچنان غیرقابل حل است، حتی در حالی که دیگری تغییرات مثبتی ایجاد می کند، یا جایی که زوج ها ما را وادار می کنند فکر کنیم، خوب، آنها می توانند با هم بمانند، اما اگر انجام دهند، آیا واقعاً برآورده می شوند؟

من با زوج‌هایی کار کرده‌ام که صادقانه می‌توانم بگویم که درمان رابطه را از کاملاً غیرقابل تحمل به تحمل کافی تبدیل کرد: اوضاع به اندازه‌ای بهتر شد که هر دو شریک زندگی خود را حفظ کردند.

اما آیا آنها می توانند شادی را حفظ کنند؟ اغلب بر این باور بودم که آنها نمی توانند، نه با معیارهای من، به هر حال. در این موارد، آیا من در خدمت آنها بودم یا اگر خداحافظی آنها را با یکدیگر تسهیل می کردم، وضعیت بهتری داشتند؟

مردی پشت دیوار

دو ماه پس از کار مشترکمان، هنری را می بینم که گونه هایش را پف می کند و به آرامی نفسش را بیرون می دهد و سعی می کند خونسردی خود را حفظ کند. من عملاً می‌شنوم که او تا 10 می‌شمرد. گاهی اوقات آرزو می‌کنم که او فقط آن را رها کند و آن را از دست بدهد، کاری که من هرگز او را ندیده‌ام.

اگرچه همسرش جین گزارش داد که یک بار، پس از یک جلسه درمانی سخت، او ناگهان ماشین را به کنار جاده کشید، پیاده شد و پرت شد. با برگشتن به ماشین به او گفت: "ما در مورد آن بحث نمی کنیم." و همین بود.

هنری، با موهای تیره، کوتاه قد و خوش تیپ، در حال گذراندن دوره سختی در کنترل نداشتن بود – موقعیتی که نه دوست داشت و نه به آن عادت داشت. دنیای عادت او در شبی که جین گفته بود در نظر دارد او را ترک کند، از هم پاشید.

همان‌طور که جین به او گفت، سال‌ها بود که او را از ازدواجشان بیرون می‌کرد. در حالی که از نظر بیرونی آرام بود، هنری از درون شوکه و ویران شد. مطمئناً، او فکر می کرد، دعوا شده است. بعضی وقتا اینقدر با هم خوب نبودیم ولی این؟ بچه ها چطور؟ آیا او واقعاً مایل بود خانواده را از هم بپاشد؟ و برای چه؟ آیا واقعاً اوضاع آنقدر بد بود؟

اینها سوالاتی بود که هنری سرانجام چند هفته پس از اعلام جین در اولین جلسه درمانی با من با صدای بلند با جین صحبت کرد. این هنری بود که به من زنگ زد و به من گفت که همسرش خسته است و باید او را از روی طاقچه بکشم.

جین در اولین ملاقات دو ماه پیش گفته بود: "بله، هنری." اوضاع خیلی بد است. آنقدر بد بوده است. و اگر باور نمی‌کردم که اوضاع بد باقی می‌ماند، الان اینجا نبودم.» سپس رو به من کرد و گفت: "من امیدم را از دست دادم."

جین بلوند و عضلانی بر حریفان خود در زمین تنیس تسلط داشت. او به خود اجازه داد که با همه به جز هنری خشن باشد، اگرچه در زمان خود با او بسیار خشن بود. الگوی قدیمی این بود که هنری خودداری می‌کرد، و جین در نهایت از کوره در می‌رفت – فریاد می‌کشید، فحش می‌داد، گاهی اوقات چیزهایی را پرت می‌کرد.

این اتفاق در شبی افتاد که بزرگترین دخترش، پریسیلا، که 11 سال داشت، در حالی که او در دیوانگی بود، وارد او شد. جین به من گفت: "من به صورت آن دختر کوچک نگاه کردم، و در همان لحظه فهمیدم - باشه، این باید متوقف شود. حالا!" بنابراین جین خودش را وارد درمان کرده بود و به اندازه کافی خوش شانس بود که درمانگر مناسب را پیدا کرد.

به زبان من، جین وابسته به عشق بود، زنی که با سبک دلبستگی ناایمن مضطرب دست و پنجه نرم می کرد، کسی که به شدت به توجه گرم و تزلزل ناپذیر شوهرش برای تقویت حس متزلزل خود از ارزش خود نیاز داشت.

برای یک فرد غیرمستقیم، هنری محصور در شریک زندگی برای شخصی به عنوان جین انتخاب ضعیفی به نظر می‌رسد، اما ما درمانگران به دیدن چنین جفت‌هایی وابسته به عشق/عشق اجتناب‌کننده (یا تعقیب‌کننده/فاصله‌گیر) عادت داریم.

هر چه هنری بیشتر خودداری می کرد، جین عصبانی تر می شد و هر چه جین عصبانی تر می شد، هنری بیشتر خودداری می کرد. اما جین با دو سال درمان، سرانجام از این کار انصراف داد. او دیگر نمی خواست این بازی را انجام دهد. تقریباً در یک سوم از اولین جلسه ما، از جین خواستم تا مثالی از کاری که هنری انجام داد تا «او را از ازدواج خارج کند» به من بدهد.

او به شوهرش می‌گوید: «می‌خواهم در مورد زباله‌ها به تری بگویم.» او پاسخی نمی‌دهد. جین لحظه‌ای درنگ می‌کند و چهره بی‌تحرک هنری را برای یک واکنش بررسی می‌کند، سپس شانه‌هایش را بالا می‌اندازد و ادامه می‌دهد. "ماه گذشته، هنری پس از چهار روز سخت در جاده به خانه آمد. فکر می کنم او در آن زمان به سه شهر مختلف رفته بود."

هنری مداخله می کند: «شاید باید این قسمت را بگویم.

او به راحتی می‌گوید: «مطمئناً.»

هنری مسئولیت را بر عهده می گیرد. او می گوید: «بنابراین من واقعاً مشتاق هستم که در خانه باشم. لبخند او برای من تحقیرآمیز است. می‌خواهم از او بپرسم که درباره‌اش چه فکری می‌کند که خیلی خنده‌دار است، اما خودم را مهار می‌کنم.

"من واقعا مشتاق دیدن جین بودم، و سعی می‌کنم به پارکینگ خود در کنار گاراژ بروم و آنجا [اینجا یک خنده کوچک است] سطل‌های زباله و زباله‌های ریخته شده در محل من وجود دارد. من باید از ماشینم پیاده شوم، همه چیز را تمیز کنم، و سپس برگردم و پارک کنم. اوکی، هی، خوش آمدید. در سالن جلویی روی میز من قفل شده است. با یکی از بچه ها.»

جین اعتراض می کند: «من با او تکالیف می کردم. "شاید به ما ملحق شده باشید، وارد شوید، کمک کرده باشید."

"هنری تصور شما از بازگشت شاد به خانه نیست؟" من دلسوزی می کنم.

جین که به اندازه کافی گوش داده است، می گوید: «اما موضوع اینجاست. "آیا او چیزی در این مورد به من می گوید؟ آیا او آسیب پذیری نشان می دهد، مانند "هی، احساسات من جریحه دار شد"، که می توانستم آن را کنترل کنم؟ نه، هنری اساساً تا پایان شب با من صحبت نمی کند. من نمی دانم چرا. من واقعاً خسته نیستم، اما می خواهم آنجا باشم، او وانمود می کند که دارد می خوابد. هیچی نمیفهمم. میدونی چند بار از اون شبا زندگی کردم، ولی دیگه این کارو نمیکنم.

"آیا این درست است؟" از هنری می پرسم.

"در اصل" او اجازه می دهد.

به او نگاه می کنم. من می گویم: "تو آسیب دیدی." "عصبانی بودی؟" او جواب نمی دهد. من به او اطلاع دادم: "تو او را تنبیه کردی." از جین می پرسم

او به من می گوید: "همیشه." کنار او، هنری اخم می کند. او اصلاح می کند: «خب، اغلب.

من چند مثال دیگر را می‌خواهم و سعی می‌کنم تا آنجایی که هنری به من اجازه می‌دهد، دیدگاه هنری را وارد بحث کنم. به نظر می رسد به صدمه دیدن هنری خلاصه می شود: از اینکه جای پارک مسدود شده است، ظروف پخته نشده اند، بچه ها در رختخواب نیستند، یا اینکه آثار خش روی زمین وجود دارد.

هنری به من می گوید: «من فقط چند چیز ساده از او می پرسم. "او می داند که آنها برای من مهم هستند."

هنری نظم را دوست دارد و متأسفانه اغلب بی نظمی را یک حمله می خواند که نمادی از عدم عشق او به اوست. اگرچه در نهایت او از عشق اجتناب می کند، اما این الگو با پوست نازک و وابسته به عشق او شروع می شود که جین قبل از درمانش بود.

او زباله های محل پارکش، غیبت جین و غذایی که برایش روی پیشخوان گذاشته شده را به عنوان بی توجهی جین به او می خواند. او حساسیت عاطفی زیادی را برای ازدواج به ارمغان آورد. هر دو انجام دادند. اما اگر فردی غیرعادی حساس هستید، باید آن را با مهارت‌های ارتباطی پیچیده‌ای که هیچ‌کدام از آنها نداشتند، متعادل کنید.

هنری به جای نامگذاری احساساتش به جین، و دادن فرصتی به او برای تعمیر، آن‌ها را - همانطور که می‌دید - یا آن‌ها را عملی کرد - همانطور که جین و من آن را دیدیم. هنری در استراتژی بازنده انتقام غیرفعال-تهاجمی گرفتار شد.

در مقابل، جین پیر نمی‌توانست چیز زیادی را جمع‌آوری کند، و هیچ چیز منفعلانه در مورد پرخاشگری او وجود نداشت. جین جدید، با این حال، مهار شده است - اما او در حال حاضر کمتر یک کارت وحشی است، زیرا او تا حد زیادی نسبت به وضعیت رابطه بی تفاوت شده است.

مشکل حساسیت هنری این است که خیابان یک طرفه است. او نسبت به آنچه که به درونش می آید بسیار حساس است، اما می تواند در رفتارش با دیگران، به خصوص جین، کاملاً بی احساس باشد. او هیچ کاری آشکارا توهین آمیز نمی گوید یا انجام نمی دهد، اما در یک عقب نشینی بی وقفه فرو می رود.

او پیچیده است، با حساسیت های کسی که حد و مرزی ندارد، اما موضعش در رابطه تک و دیوار بسته است. او از آن شب به من می گوید: «به او پشت کردم. "من فقط می خواستم بخوابم."

به او می گویم: "مثل اینکه او لیاقت تو را ندارد." "این نشان از یک نفر بودن و جدا شدن از دیوار است. مثل این است که من با شما در ارتباط نیستم زیرا شما به اندازه کافی خوب نیستید. شما لیاقت من را ندارید."

هنری گوش می دهد، نه موافق و نه مخالف. من می گویم: "هنری، مرگ برای تو در این رابطه، کناره گیری است، به خصوص کناره گیری عصبانی. باید به او بگوییم وقتی آسیب دیدی یا عصبانی شدی. بگذار در آن مواقع به تو کمک کند. اگر او را اینطور تنبیه کنی، او را از دست خواهی داد."

هنری می‌گوید: «ممکن است قبلاً این کار را کرده باشم.

به او می‌گویم: «ببین، این همان قسمتی است که می‌گویم، «می‌توانم با تو خوب باشم یا می‌توانم برای نجات ازدواجت تلاش کنم، کدام را ترجیح می‌دهی؟»

او می گوید: دومی. "بدیهی است."

به او می گویم: "هیچ چیز برای من واضح نیست."

او می‌گوید: «بسیار خوب،» مستقیماً به من نگاه می‌کند، لب‌های بسته، لبخندی خفیف گوشه‌ی لبش.

به او می گویم: "این بد است، هنری،" رفتار شما بداخلاقی است. کناره گیری شما خنثی نیست - خصمانه است. و اگر متوقف نشود به قیمت ازدواج شما تمام می شود.

در پایان همان جلسه اول، از جین پرسیدم که آیا او سه ماه درمان خواهد کرد. این قراردادی است که قبلاً با شرکای بسیار دوسوگرا با موفقیت استفاده کرده ام. به او می‌گویم: «سه ماه برای اینکه به ازدواج متعهد نشویم، بلکه فقط ببینیم چه اتفاقی می‌افتد، برای ارزیابی ماندن یا رفتن. در واقع، کاری که برای نجات ازدواج باید انجام دهید، همان کاری است که باید انجام دهید تا تشخیص دهید که آیا این ازدواج قابل نجات است یا خیر: مسائل خود را روی میز بگذارید و ببینید که، اگر جایی، کار ما کجا پیش می‌رود. اما در نهایت باید آن چیزها در عرض سه ماه انجام شود، اگر ازدواج انجام شود. هنری باید تغییر کند - اگر او تغییر کند - به همان اندازه که تصورش برای شما سخت است - دومین چیزی که باید اتفاق بیفتد این است که شما، جین، باید به او پاسخ دهید، "عالی، من دوباره به این ازدواج متعهد هستم." اما فقط، "خوب، من هرگز باور نمی کردم که هنری اینطوری شود و ببینیم چه می شود." این بهترین چیزی است که می تواند رخ دهد.»

گرفتن طرف

جین در آن مصاحبه اولیه – به دلیل سابقه، فرزندانشان و این واقعیت که زمانی او را دوست داشت – با این قرارداد موقت سه ماهه موافقت کرد. سپس وقت آن رسید که من و هنری، در حضور جین، به بررسی تغییرات شگرف او بپردازیم.

شاید تا به حال به این فکر کرده باشید که این یک درمان کاملاً یک طرفه است. بگذارید واضح بگویم: همینطور است! در حالی که من برای هنری دلسوزی دارم، به طور قاطع و صریح طرف جین را می‌گیرم. یکی از ویژگی‌های غیرمعمول کاری که انجام می‌دهم و تدریس می‌کنم این است که طرفداری می‌کنم. همه مشکلات 50-50 نیستند. برخی 70-30 هستند. برخی 99-1 هستند.

البته جین نقش خود را در این امر داشت. اگر هنری تک‌آپ و دیوار بسته بود، جین تک‌آپ و بدون مرز بود. پرتاب بشقاب برای من اشکالی ندارد. اما به گفته هر دوی آنها، چنین رفتارهایی از سوی او متوقف شده بود.

حالا مسئله این بود که با رهایی از الگوی قدیمی شکایت و خشم، آیا او می‌توانست به احساس مراقبت و ارتباط دست یابد؟ و بهترین کاری که می‌توانستم انجام دهم، برای کمک به او در گرم کردن دوباره این بود که او را جدی بگیرم و آنچه را که می‌خواست به او بدهم: یک هنری متحول شده.

به طور کلی، من کارم را با نماینده بودن برای کسی شروع می کنم که یک پایش از در بیرون است. آن شخص به این دلیل ساده توجه من را جلب می کند که اگر او را از دست بدهم، ازدواج تمام شده است.

آیا این کار را برای نجات ازدواج انجام می دهم؟ بله، اگر قابل تحمل باشد. آیا من در این مرحله از روند متقاعد شده‌ام که ازدواج نجات خواهد یافت یا حتی باید حفظ شود؟ نه. هنوز برای گفتن زود است. اما این یک راه خوب برای پیدا کردن است.

و بنابراین من و هنری به سر کار می رویم. من به این می‌گویم کار شخصیتی عمیق در حضور دیگری. حتی با وجود اینکه تمرکز روی هنری است، حضور جین در اتاق به ما یادآوری می‌کند که چرا کاری را که انجام می‌دهیم انجام می‌دهیم، و همانطور که جلسات باز می‌شوند، جین به ما مثال‌ها، داستان‌ها و گزارش‌های جاری می‌دهد. علاوه بر این، دیدن هنری که کار عمیقی انجام می دهد برای او بسیار تاثیرگذارتر از شنیدن آن از او بعد از این واقعیت است.

با کمک من، هنری به دوران کودکی خود می پردازد. جای تعجب نیست که معلوم می شود کناره گیری با عصبانیت اختراع هنری نیست. او با آن بزرگ شد پدر هنری وقتی هوشیار بود تقریباً هیچ چیزی نمی داد و حتی بعد از چند نوشیدنی کمتر.

هنری می‌گوید: «واضح بود که یک اسکاچ و گلف خوب در تلویزیون برای او بیش از هر یک از ما ارزش دارد، و خدا به هر کسی که سر راه او قرار می‌گیرد، از جمله مادرم، کمک کند.» اما اگر پدر دائماً مشغله و بدجنس بود، مادر در راه او به همان اندازه خودخواه بود.

هنری به یاد می‌آورد که مادرش او را در خانه حبس می‌کرد تا بتواند «برود بازی» و شلوارش را خیس می‌کرد وقتی که او اجازه نمی‌داد وارد خانه شود.

هنری که توسط هر دو والدین زخمی شده بود، استراتژی فاصله گرفتن پدرش را برای محافظت از خود در برابر مادر عصبانی خود اتخاذ کرد. او با وقفه می‌گوید: «زمان‌هایی بود که هیچ‌کدام از آنها برای هفته‌ها با من صحبت نمی‌کردند. تنها چیزی که می‌توانستم فکر کنم این بود که چه اشتباهی کردم؟ چه کار کردم؟» وقتی خیره می شود چشمانش اشک می ریزد.

می‌گویم: «هنری، اگر آن اشک‌های تو می‌توانستند حرف بزنند، الان چه می‌گفتند؟»

مردد می‌گوید: «حدس می‌زنم، شما با یک کودک این‌طور رفتار نمی‌کنید.»

من تأیید می کنم: "نه، شما این کار را نمی کنید." می توانم غم او را حس کنم. می گویم: «هنری، به من نگاه کن.» سرش را بلند می کند. "تو با کسی اینطور رفتار نمیکنی، فهمیدی؟" او جواب نمی دهد. اما پس از لحظه ای سکوت به همسرش رو می کند. دستش را دراز می کند، تقریباً دست او را لمس می کند، اما کوتاه می آید.

او به او می گوید: متاسفم. "متاسفم که اینقدر با شما بد رفتار کردم." صدایش از احساس، آسیب پذیری می لرزد.

جین نه از روی بی مهری، بلکه از راه دور پاسخ می دهد: «این خوب است. او می گوید: «عذرخواهی شما را می پذیرم. او ادامه می دهد: "من برای شما خوشحالم." او تکرار می کند: "برای تو." "می‌خواهم به خاطر خودت بهتر شوی، مهم نیست که چه اتفاقی برای ما می‌افتد." (به عبارت دیگر، فکر می‌کنم، او می‌گوید: "روی من حساب نکن.")

با پیشرفت جلسات ما، هنری بهتر می شود. او درک می کند که برای نجات ازدواجش باید متفاوت باشد و زمان زیادی وجود ندارد. ما به شدت با هم روی احساسات، دنیای احساسات کار می کنیم.

با مربیگری و تشویق من، او شروع به عبور از اولین واکنش خشم خود می کند و با احساسات آسیب پذیرتر، صدمه و رها شدن در زیر آن ارتباط برقرار می کند. او شروع به درک می کند که احساس مزمن او از دوست نداشتن ممکن است بیشتر با دوران کودکی بی محبت او ارتباط داشته باشد تا با آنچه که او به عنوان همسر بی محبت خود در نظر گرفته بود.

وقتی به خانه می‌آید او را پشت در ملاقات نمی‌کند، زیرا او مشغول است، غذا روی میز ندارد - این ناامیدی‌ها دیگر نشان نمی‌دهند که او او را دوست ندارد. در بیشتر موارد، آنها دیگر نماد نیستند و فقط ناامید می مانند. و سپس روی گرامی داشتن آن کار می‌کنیم، هنری که از پشت آن دیوارهای خشم بیرون می‌آید و کمتر به آنچه می‌گیرد فکر می‌کند و بیشتر به آنچه که باید بدهد فکر می‌کند.

با این حال، حتی زمانی که هنری شروع به باز شدن می کند، جین همچنان فاصله خود را حفظ می کند. با شریکی در موقعیت جین - شریک ناراضی و عقب مانده - من دو سطح زخم را در نظر می گیرم: زخم زناشویی و احتمالاً در زیر آن، زخمی که منشا خانواده دارد.

در اینجا، زخم زناشویی ساده است: جین صدمه دیده است. او نمی خواهد دوباره آسیب پذیر شود. او بارها چرخه شستن و پوشیدن را با هنری پشت سر گذاشته است. من قاطعانه سکوت او را برای بازگشت به رینگ عادی می کنم.

اما، مگر اینکه او آماده باشد تا با یک وکیل تماس بگیرد، باید کمی صراحت داشته باشد تا این محاکمه سه ماهه را امتحان کند. او با تردید موافقت می کند که روی آن کار کند.

او در مورد پدر دور و مادر عصبانی خود صحبت می کند (هیچ شگفتی در این پویایی وجود ندارد). اما صحبت کردن در مورد آنها، حتی گریه کردن در مورد آنها، تغییر چندانی در موضع او نسبت به شوهرش ایجاد نمی کند.

در نهایت، دو ماه پس از آزمایش سه ماهه ما، جین به ما می گوید که یک اعلامیه دارد. نگاه می کنم که هنری با شنیدن این حرف، گونه هایش را پف می کند و به آرامی نفسش را بیرون می دهد.

جین به ما می گوید: «من یک جدایی آزمایشی می خواهم. "من به کمی فضا نیاز دارم." هنری به آرامی رنگ پریده است. او می‌گوید: "می‌ترسم نتوانم این سه ماه را تمام کنم. متاسفم."

"آیا می گویید این پایان ازدواج است؟" می پرسم، در آن لحظه او به سمت من برمی گردد، به نظر بسیار آسیب پذیر، بدون دفاع.

او پاسخ می دهد: "شما به من بگویید." "شما به من بگویید که آیا فکر می کنید دارم بزرگترین اشتباه زندگی ام را انجام می دهم یا فکر می کنید می توانم با این مرد خوشحال باشم."

می دانم که منظور جین این است: او نظر من را می خواهد و برایش مهم است. می‌توانم سعی کنم پشت چیزی مانند «خب، این واقعاً تصمیم شماست» پنهان شوم، اما همه می‌دانستیم که من طفره می‌رفتم، و هر دوی آنها شایسته بهتر از این بودند.

همانطور که ممکن است تصور شود، من تمام مدت به این موضوع فکر می کردم. هنری واقعا تا کجا می‌تواند پیش برود؟ آیا هنری بازتر به اندازه کافی باز است که جین را راضی کند؟ به هر حال، حتی هنری جدید هنوز هم تا حدودی منقبض بود.

بله، او می تواند یک یا دو احساس را نام ببرد، اما با همان صدای یکنواخت، چهره ای بی حال. در طول سال‌ها، من با بسیاری از مردانی کار کرده‌ام که از نظر عاطفی از کار افتاده‌اند و به آن‌ها کمک کرده‌ام که قلبشان را باز کنند.

بهترین حدس من این بود که هنری، اگر به همان سختی که بود به کارش ادامه می داد، در نهایت مردی متفاوت از کسی بود که برای اولین بار از خانه من وارد شد. اما این در نهایت یک کلمه بزرگ بود. زمان می برد - شاید بیشتر از زمانی که جین مایل به دادن آن بود. و آیا محصول نهایی که همان طور که بود بهبود یافته بود، به اندازه کافی بهبود می یافت؟

در این مرحله، بسیاری از درمانگران به سمت کمک به جین برای ماندن تمایل دارند. برای اینکه او را به یک سازش قابل زندگی برگردانند، ممکن است او را به یاد قرارداد زناشویی اش، قولش به هنری بیاندازند. آنها ممکن است آسیب های احتمالی را برای فرزندان خود مطرح کنند. اما آیا این واقعاً برای او عادلانه خواهد بود؟ یا انداختنش زیر اتوبوس؟ تکلیف من کجا بود؟ قرار بود چی بهش بگم؟

Report this page